sakin..

Sabır denen şeyi tekrar öğreniyorum sanırım..

Birileri düşüşümü izlerken ben direnmiyorum.. Tekrar geri geleceğim günleri düşünerek sakin olmaya çalışıyorum.. Kendi kendime haya ettiğim savaşları kaybediyorum sürekli.. Üstelik kendime kızıyorum kaybedilmiş olanlar için.. Elden çıkan hiçbir şey olmamasına rağmen..

Silkinip kendime gelmem lazım.. Aslına bakarsan yardıma ihtiyacım var.. Bu yardımı etrafımda ki insanlardan alamadığım aşikâr.. Dahası insanların buna inanmayışı beni daha da derinlere götürüyor.. Bir kez gülümsememe sebep olan beni kurtardığını zannediyor ve kaldığı yerden yaralamaya devam ediyor..

İletişim kopuyor.. Ne sevgili sevgili gibi, ne arkadaş arkadaş gibi..

Gibi olmasına bile razıydım aslında..

Herkesin sırtına bakıyorum artık.. Beni merak etmeyin, siz devam edin bile dememiştim halbuki.. Taşınması gereken biri de değilim.. Sadece birazcık desteğe ihtiyacım var.. Omzunun üstünden bile bakmıyor giderken.. Ama ben yüzünü unutmadım.. Tekrar karşılaştığımızda söyleyecek çok şeyim var sırtılarına küfürler savurduğum insanlara..

Zaman herşeyin ilacı mıdır bilemem ama şu an ihtiyacım olan şey olduğu kesin..